Do końca XVII wieku powierzchnia należących do Château Margaux gruntów wzrosła do 265 hektarów. Jedna trzecia tego areału była przeznaczona pod uprawę winorośli, pozostałą część zajmowały park i zieleńce. Posiadłość ta jest jedną z niewielu, które pozostały stosunkowo niezmienione przez wieki; w 1680 roku winnice liczyły 75 hektarów, a obecnie – niemal 350 lat później, zajmują prawie taką samą powierzchnię – 80 hektarów, tak jak w 1700 roku.

Warto mieć na uwadze, że nowoczesna produkcja wina rozpoczęła się właśnie w Château Margaux. Stało się to za sprawą niejakiego Berlona, który jako pierwszy z winiarz w Margaux rozpoczął oddzielną winifikację czerwonych i białych winogron. W tamtych czasach ciemne i jasne odmiany winorośli były sadzone na tych samych działkach.

Berlon nigdy nie zbierał owoców wczesnym rankiem, ponieważ winogrona pokryte byłyby rosą, która rozcieńczałaby kolor i smak win. Zamiast tego, przeprowadzał winobranie później w ciągu dnia, aby uzyskać jak najwięcej smaku i koncentracji w winach. Był on także jednym z pierwszych zarządzających winnicami w Bordeaux, który zrozumiał znaczenie gleb i różnice w terroir występujące na poszczególnych parcelach, ponieważ z każdej otrzymywano owoce innej jakości i o innych cechach.

Po konfiskacie posiadłości w czasie rewolucji francuskiej, w 1810 roku nowy właściciel, markiz de la Colonilla, zatrudnił architekta Louisa Combesa do zbudowania zamku i piwnic po dziś wykorzystywanych w Château Margaux.

Zaprojektowany przez Louisa Combesa zamek jest jednym z nielicznych przykładów stylu neopalladiańskiego we Francji. Geniusz architekta polegał na rozmieszczeniu wokół zamku wszystkich budynków niezbędnych do produkcji wina i zarządzania posiadłością, dzięki czemu posiadłość stała się funkcjonalna i oszałamiająco piękna. Spadkobiercy markiza Colonilli nie byli zainteresowani jej utrzymaniem i sprzedali ją Alexandre'owi Aguado – pierwszemu bankierowi, który nabył wielkie bordoskie château. Już wtedy był w posiadaniu ogromnej fortuny, a Château Margaux nie traktował jako szansy na powiększenie majątku, lecz raczej jako elegancką posiadłość, w której mógłby zamieszkać.

Aguado dość szybko porzucił działalność finansową, by zostać między innymi sponsorem Rossiniego, który miał skomponować zarzuelę zatytułowaną.... "Château Margaux"!

Zmarł dość młodo – w 1836 roku – zapisawszy w testamencie Muzeum Luwru swoją wspaniałą kolekcję obrazów włoskich i hiszpańskich.

W 1879 roku Emily Macdonnel, szkocka dama cesarzowej Eugenii i żona syna Aguado, sprzedała zamek hrabiemu Pillet-Will. Był to trudny okres dla regionu Médoc, który niemal jednocześnie został dotknięty wielką światową recesją i pojawieniem się filoksery. Winnice wymagały przesadzenia, a ponieważ potem z młodych krzewów nie otrzymywano owoców jakości wystarczająco wysokiej by umożliwić produkcję Grand Vin, oficjalnie zadebiutowało na rynku w 1908 roku drugie wino posiadłości – Pavillon Rouge du Château Margaux. Tyle, że nie był to pierwszy raz, kiedy w Château Margaux dokonano selekcji do Grand Vin – zdarzało się to już w XVII wieku.

W 1896 roku hrabia Pillet-Will znalazł idealnego zarządcę w osobie Pierre'a Moreau, który miał odegrać kluczową rolę w posiadłości, zarządzając nią i łącząc wszystkich przyszłych udziałowców Château Margaux.

Na stanowisko mistrza piwnicy mianował Marcellusa Grangerou, którą to funkcję po nim z powodzeniem sprawowali potem syn Marcel i wnuk Jean.

Najważniejszą innowacją Pierre'a Moreau był wprowadzony w 1924 roku i stanowiący prawdziwą gwarancję autentyczności dla nabywców wina obowiązek butelkowania go w château.

Kolejnymi właścicielami Château Margaux byli Fernand Ginestet i jego syn Pierre, którzy nabyli posiadłość w 1950 roku. Fernand dorobił się fortuny na handlu winem. Syn Pierre'a, Bernard, także zajął się działalnością handlową i stworzył jedną z najbardziej szanowanych placówek handlu winem w Bordeaux. Jednak recesja w latach siedemdziesiątych i katastrofalne roczniki 1972, 1973 i 1974 nienadające się do sprzedaży, postawiły Pierre'a i Bernarda w rozpaczliwej sytuacji zmuszając ostatecznie do sprzedaży posiadłości. W 1977 roku kupił ją André Mentzelopoulos wprowadzając w osłupienie cały winiarski świat, który kogo jak kogo, ale Greka w Médoc sobie nie wyobrażał!

Niestety nie było mu pisane długo cieszyć się swym nabytkiem; zmarł w grudniu 1980 roku, a jego córka, Corinne Mentzelopoulos, przejęła prowadzenie Château Margaux w czym pomogli jej słynny enolog z Bordeaux, Émile Peynaud oraz Philippe Barre, dyrektor posiadłości. Jako jedni z pierwszych zostali oni włączeni do zespołu Margaux przez nowego właściciela. Szybko podjęto działania mające na celu modernizację winiarni i piwnic oraz rozpoczęto przesadzanie niektórych części winnicy zwiększając także gęstość nasadzeń.

W 1983 roku do zespołu Château Margaux dołączył Paul Pontallier, inżynier rolnictwa z tytułem doktora enologii; został dyrektorem technicznym w wieku zaledwie 27 lat i z powodzeniem piastował to stanowisko przez 30 lat.

Grand Vin Château Margaux powstaje tylko z najlepszych, starannie sortowanych winogron; w tym okresie zatrudnia się ponad 300 osób do pracy przy zbiorach. Wśród nich jest pięć zespołów po 30 osób w każdym, które zajmują się sortowaniem.

Dodatkowo, począwszy od rocznika 2009, w ramach eksperymentu, około 1 procent winogron wykorzystywanych do produkcji Grand Vin fermentuje się w formie całych kiści czyli z szypułkami.

W 2015 roku zakończono gruntowną renowację piwnic. Prowadzone pod kierunkiem nagrodzonego nagrodą Pritzkera architekta lorda Normana Fostera prace były pierwszą znaczącą modernizacją słynnych piwnic Château Margaux od czasu ich wybudowania w 1810 roku!

Celem było zachowanie oryginalnego wyglądu zewnętrznego przy jednoczesnym stworzeniu najnowocześniejszego obiektu wewnątrz. Udało się to doskonale! Nowy budynek jest z powodzeniem wykorzystywany do produkcji czerwonego i białego wina Château Margaux.

Dodano nową strefę odbioru winogron. Powstało również nowe, lśniące laboratorium, a słynna biblioteka butelek została całkowicie zmodernizowana i przeprojektowana. Częścią tej modernizacji była nowa sala degustacyjna z przeszklonymi ścianami, z widokiem na historyczne butelki z winem przechowywane w zamku.

W Château Margaux stworzono również nowe pomieszczenia dla zakładu bednarskiego. Niestety, niewiele ponad rok po zakończeniu renowacji, w marcu 2016 roku zmarł Paul Pontallier, wieloletni dyrektor Château Margaux. Aby uhonorować niezwykłe relacje łączące Pontalliera z Château Margaux, rocznik 2015 wina, ostatni powstały z jego udziałem, opatrzono specjalną czarną etykietą przedstawiającą nowe piwnice zaprojektowane przez Normana Fostera. Etykieta ta nabiera dodatkowego znaczenia, ponieważ jej projekt upamiętnia również 200. rocznicę powstania zamku oraz fakt, że widnieje na butelkach zawierających prawdopodobnie najlepsze wino, jakie kiedykolwiek powstało w tej słynnej posiadłości! Dodatkowo, na dole butelki, znajduje się napis: "Hommage a Paul Pontallier".

W 2017 roku na łono Château Margaux powrócił Philippe Bascaules by zastąpić Paula Pontalliera. Wcześniej był dyrektorem technicznym Château Margaux zatrudnionym przez Paula Pontalliera w 1990 roku. W 2011 roku odszedł z Margaux by pracować jako dyrektor w Inglenook, w Napa Valley. Pozostając w Margaux Philippe Bascaules kontynuuje współpracę z Inglenook. Dyrektorem technicznym w Château Margaux jest Sebastien Vergne.

Winnice

W 2017 roku na łono Château Margaux powrócił Philippe Bascaules by zastąpić Paula Pontalliera. Wcześniej był dyrektorem technicznym Château Margaux zatrudnionym przez Paula Pontalliera w 1990 roku. W 2011 roku odszedł z Margaux by pracować jako dyrektor w Inglenook, w Napa Valley. Pozostając w Margaux Philippe Bascaules kontynuuje współpracę z Inglenook. Dyrektorem technicznym w Château Margaux jest Sebastien Vergne.

W większości roczników końcowa mieszanka Grand Vin zawiera średnio blisko 85 procent cabernet sauvignon.

W przeciwieństwie do wielu bordoskich posiadłości, większość winnic Château Margaux znajduje się w pobliżu zamku. Podzielona na 80 parceli całość zasadniczo składa się z trzech części; winorośl jest posadzona w pobliżu zamku, na wzgórzu, na północ od niego, a także w sąsiedztwie kościoła, nieco na południe.

Najlepszym siedliskiem dysponują 25-hektarowa, otoczona murem (enclos) parcela o żwirowych glebach położona na szczycie płaskowyżu oraz parcela Puch Sem Peyre.

W całej, zajmującej powierzchnię 262 hektarów posiadłości Château Margaux, 82 hektary zajmują winnice obsadzone ciemnymi odmianami winorośli. Jest to niemal dokładnie taka sama powierzchnia, jak w czasie klasyfikacji Médoc w 1855 roku, a także ponad 100 lat wcześniej!

Średni wiek winorośli wynosi 35 lat. Istnieją jednak parcele z bardzo starymi krzewami cabernet sauvignon liczącymi ponad 80 lat, podczas gdy stare krzewy merlota i petit verdot mają blisko 60 lat.

Rok 2017 był pierwszym rokiem, w którym 100 procent winorośli, której owoce wykorzystano do produkcji Grand Vin było uprawianych w 100 procentach ekologicznie. Duża część winogron przeznaczonych do produkcji Pavillon Rouge jest również uprawiana wyłącznie metodami ekologicznymi. Prowadzone są również eksperymenty z uprawą biodynamiczną na małej, 1-hektarowej działce winorośli obsadzonej cabernetem.

Na obszarze 11 hektarów położonym na zachód od zamku, o bardziej wapiennym podłożu i chłodniejszym mikroklimacie uprawia się także sauvignon blanc. Owoce tej winorośli są przeznaczone do produkcji białego Château Margaux – Pavillon Blanc du Château Margaux.

Wino

Podczas produkcji czerwonego Château Margaux winifikacja odbywa się w kadziach drewnianych i tankach ze stali nierdzewnej o pojemności od 5 do 180 hektolitrów. Potem wino dojrzewa w nowych beczkach (100 procent) z dębu francuskiego przez okres od 18 do 24 miesięcy, w zależności od rocznika. Obecnie produkcja roczna Grand Vin wynosi 12 tysięcy skrzynek, podczas gdy w roku 2000 wynosiła 17 tysięcy, a w latach 80. XX wieku 20 tysięcy skrzynek. To z powodu stosowanej ostrej selekcji gron na przestrzeni lat tak wyraźnie zmniejszono produkcję. Reszta owoców przeznaczana jest na Pavillon Rouge du Château Margaux – 16 tysięcy skrzynek rocznie i Pavillon Blanc du Château Margaux – 1 600 skrzynek rocznie.

Château Margaux nie jest winem, które należy pić w młodym wieku; zwykle jest wówczas zbyt taniczne, potężne i powściągliwe. Najlepiej po nie sięgnąć po co najmniej 15 latach spędzonych w butelce. Jeszcze lepsze zazwyczaj jest po osiągnięciu pełnoletności, w wieku począwszy od 18 nawet do 60 lat licząc od daty winobrania.