Przez kilka pokoleń posiadłość była skutecznie zarządzana przez kobiety, których mężowie działania koncentrowali na polityce. Po Therese nadzór nad posesją przejęła jej synowa Germaine de Lajus, a następnie jej synowa Marie Branda de Terrefort.

Baron Joseph de Pichon Longueville odziedziczył Pichon Lalande w wieku zaledwie 19 lat; zarządzał posiadłością samodzielnie aż do śmierci w wieku 90 lat w 1850 roku. Dzięki nowym prawom napoleońskim, po śmierci Josepha majątek został podzielony między pięcioro dzieci: dwóch synów i trzy córki.

Przeżył tylko jeden syn, baron Raoul Pichon de Longueville, który odziedziczył udziały brata, a posiadłość stała się znana jako Château Pichon Longueville du Baron de Pichon de Longueville. W 1851 roku baron Raoul zbudował imponujący zamek, który zachował się do dziś.

Jedna z sióstr, Virginie, przejęła zarząd nad częścią należącą do trzech sióstr.

Winnica była prowadzona jako jedna posiadłość aż do śmierci Raoula dziesięć lat później, a cała posiadłość została sklasyfikowana jako Drugie Grand Cru Classé w klasyfikacji z 1855 roku. Każda z posiadłości zachowała tę klasyfikację po rozdzieleniu się.

Virginie, która była żoną hrabiego Henri de Lalande, nazwała swoją część posiadłości Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande, łącząc swoje panieńskie i małżeńskie nazwiska, aby odróżnić ją od posiadłości brata, zarządzanej w owym czasie przez kuzyna, kolejnego Raoula.

Virginie mieszkała już w Médoc. W 1841 roku zleciła architektowi Duphotowi wybudowanie na swojej ziemi rezydencji stylem nawiązującej do hotelu de Lalande w Bordeaux. Zamek stoi do dziś, zwrócony w stronę posiadłości brata po przeciwnej stronie drogi D12.

Lokalnie te dwie posiadłości są obecnie określane jako Pichon Baron i Pichon Comtesse. Posiadłości mają dwie odrębne tożsamości i w efekcie powstają w nich dwa bardzo różne style win bordoskich z Pauillac.

Pichon Baron pozostawał w rodzinie Pichon Longueville do 1933 roku, kiedy to został sprzedany innej rodzinie z Bordeaux, Bouteillers, która z kolei sprzedała go Axa Millésimes w 1987 roku.

Virginie zmarła nie pozostawiając bezpośredniego spadkobiercy; przekazała Château Pichon Comtesse swojej siostrzenicy, małżonce Comte'a de Lalande; byli to ostatni Lalande'owie, którzy byli właścicielami Pichon Comtesse. Ich spadkobiercy – dwie córki i pięcioro wnuków – sprzedali posiadłość w 1925 roku braciom Miailhe, Edouardowi i Louisowi, późniejszym współwłaścicielom Château Palmer w Margaux. To właśnie bracia Miailhe zasadzili w winnicach więcej merlota.

W 1978 roku właścicielką i osobą zarządzającą Pichon Comtesse ponownie została kobieta, córka Edouarda, May Eliane de Lencquesaing. Była ona znana jako "La Générale", częściowo dzięki swojemu mężowi wojskowemu, generałowi de Lencquesaing, ale także dlatego, że sama była silną kobietą, z którą należało się liczyć.

Podobnie jak Virginie przed nią, była niezwykła, decydując się na zamieszkanie w zamku po jego odziedziczeniu. W owych czasach na porządku dziennym było, że mieszkający w Bordeaux lub Paryżu właściciele posiadłości pozostawiali codzienny nadzór nad nimi w rękach zarządców majątków.

Posiadłość nie była zamieszkana od śmierci Virginie w 1882 roku, a meble pochowane na strychu na czas drugiej wojny światowej wciąż tam tkwiły. Pani de Lenquesaing ściśle współpracowała z pionierami enologii, Jean-Ribéreau Gayonem i Émilem Peynaudem, z którymi konsultowała program zmian w posiadłości.

W 1981 roku powiększyła piwnicę, a w 1983 roku stworzyła piękną oranżerię i taras, z którego do dziś roztacza się widok na winnice i zamek Latour. Wyeksponowano cenną kolekcję szkła, którą mogli oglądać odwiedzający posiadłość goście. Starała się stworzyć na miejscu zgrany zespół pracowników; budowała mieszkania, wręczała medale za długoletnią pracę, organizowała choinki i prezenty dla dzieci z posiadłości.

Pod jej kierownictwem jakość powstającego w posiadłości wina znacznie się poprawiła (Parker przyznał rocznikowi 1982 upragnione 100 punktów), a areał wzrósł z 40 do ponad 80 hektarów.

Na początku lat 80. May Eliane de Lencquesaing stała się również zapalonym ambasadorem win z Bordeaux, podróżując po całym świecie z UGC (Union des Grands Crus), a jako wielki kanclerz Academie de Vin de Bordeaux odegrała kluczową rolę w tworzeniu i wspieraniu kulturowego związku między winem a sztuką.

Nawet śmierć męża w 1990 roku nie powstrzymała jej aktywności. W 1997 roku kupiła Cru Bourgeois Château Bernadotte w Haut Médoc, a w 2003 roku Glenelly Estate w Stellenbosch.

W styczniu 2007 roku May-Eliane de Lencquesaing sprzedała Pichon Lalande rodzinie Rouzaud, właścicielom Roederer Champagne i przeniosła się do RPA, otwierając tam w 2009 roku nową winiarnię.

Po sfinalizowaniu zakupu Château Pichon Lalande w 2008 roku przeprowadzono całkowitą renowację posiadłości, ze szczególnym uwzględnieniem modernizacji wyposażenia winiarni. Odnowiono recepcję, muzeum szkła i pałac. Rozpoczęto ukierunkowany program ponownego obsadzania wybranych działek winnicy.

Powstała nowa, trójpoziomowa piwnica, w której cała winifikacja odbywa się metodą grawitacyjną. Dodano wiele nowych tanków ze stali nierdzewnej umożliwiających winifikację owoców z każdej parceli osobno. Zbudowana nową piwnicę do leżakowania win w beczkach.

Ulepszenia w posiadłości zostały również wprowadzone z myślą o jak najbardziej ekologicznym i świadomym podejściu do środowiska.

Winnica

Duża, 100-hektarowa winnica Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande obsadzona jest w 65 procentach cabernet sauvignon, 25 – merlotem, 7 – cabernetem franc i 3 – petit verdot. Świadczy to o wyraźnym, stałym wzroście cabernet sauvignon, który przez dziesięciolecia utrzymywany był na poziomie 45 procent. Gęstość nasadzenia to 9 100 krzewów na hektar.

Terroir stanowi głęboki żwir z glebą gliniastą i wapienną. W podglebiu znajduje się również więcej gliny, poniżej są warstwy piaskowca, margla i wapienia.

Sercem winnicy Pichon Lalande jest solidna 65-hektarowa parcela winorośli położona na południowy zachód od Pichon Baron i blisko zamku. Średni wiek winorośli wynosi 40 lat, jednak można także spotkać stare krzewy, liczące sobie blisko 90 lat. Winogrady położone są na schodzących do rzeki łagodnych zboczach w szczytowym punkcie osiągających 16 metrów wysokości. Całość można podzielić na 65 parceli.

Winnica Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande obejmuje również 1 hektar winorośli w apelacji St. Julien, z której owoce posiadłość może winifikować jako Pauillac.

Wino

Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande to najbardziej zmysłowe wino bordoskie powstające w Médoc. W powszechnej opinii funkcjonuje jako wino kobiece. Po części jest to spowodowane nazwą posiadłości, wielką rolą, jaką odegrały kobiety w jej historii, a po części z uwagi na stosunkowo duży udział merlota (mniej więcej 35 procent) w ostatecznym kupażu, pomimo, że w winach apelacji Pauillac tradycyjnie dominuje cabernet. Swą krągłość i aksamitną teksturę wino zawdzięcza właśnie merlotowi. Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande z najlepszych roczników jest uważane za jedno z czołowych win Pauillac.

Winifikowane jest w 70 tankach ze stali nierdzewnej o kontrolowanej temperaturze, o pojemności od zaledwie 50 hektolitrów aż do 120, a nawet 150 hektolitrów. Fermentacja malolaktyczna odbywa się w zbiornikach. Następnie wino jest starzone w beczkach z dębu francuskiego (50 procent stanowią nowe beczki) przez około 18 miesięcy (w zależności od rocznika). Każdego roku powstaje średnio do 15 000 skrzynek Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande.

Warto zwrócić uwagę, że o ile Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande prezentowało dobry stały poziom przez ostatnie kilkadziesiąt lat, to w roku 2016 miał miejsce prawdziwy skok jakościowy; wina powstające w posiadłości obecnie są prawdopodobnie najlepsze w jej długiej historii.

Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande nie jest winem, które można pić w młodym wieku, bo chociaż jest przyjemnie krągłe, to jednak zdecydowanie brak mu wówczas wszystkich wspaniale wysublimowanych cech drugorzędnych rozwijających się z upływem czasu. Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande jest zwykle lepsze po co najmniej 10–12 latach leżakowania w butelce, a szczytową dojrzałość osiąga między 15 a 40 rokiem życia licząc od roku winobrania.